|
Estimataj kamaradoj posteuloj! tra l' nuntemp',
kaj de niaj tagojen ties ŝtoniĝinta sterko, esplorante la nebulojn, eble demandos
Kaj ebleeĉ pri mi kaj mia verko. je l' demandosvarmo per jena ekspliko
respondos al viscienculo erudita: poeto de l' akvoboligo Profesor'! for la okulbiciklojn! Pri ĉi tem': kaj mia epoko
Min, akvoportiston, purigiston de kanalojparolos mi mem. la revolucio mobilizis kuntrenata. de bataloj de l' Poezio, damo delikata. de damoj amoj florornainoj. akvumos ĝin per propraj manoj." Tiu ĉi el kuvo verŝas versojn al la koroj velkaj, ilin bravas el la buŝo, diablo scias sencon de ĉi fuŝo. monotone tedas, jen: tara-tina, tara-tina, tenn — Ne granda glor', ke inter tiaj rozoj elstaru mia statuo, kiel kulis' de placoj, kie sputas tuberkulozo, vagas putinoj, apaĉoj kaj sifilis'. Ankaŭ min la agitprop' jam ĝenis dent-agace, por vi verkus romancojn ŝmace, kaj donas pli da kontanto, bridis
tretis la gorĝonmin mem kaj frakase de mia propra kanto. kamaradoj posteuloj! la ĉefelkriisto rolas! la poezi-rukulojn, lirikajn volum-akumulojn, kun vivantoj parolas. lontana komunista klaro de Jeseninaj kantetoj, super jarcent-montaro, de registaroj kaj poetoj. sed ne en tia manier', ĉe lirika ĉas' de amo, al numismato trafas trivita moner', allumas astroj de mortinta flamo. Miaj versoj trabreĉos la jar-amason kun lukto krude masive, kompakte, akvodukto eniris de Romaj sklavoj laborbarakte. entombitaj sub libro-kurganoj strofo-feraĵojn pikajn, admire-estime
kiel armilojnilin palpos per la manoj, malnovajn sed timigajn. — ne miaj kutimoj, per frivolaj esprimoj ruĝigi per honto. l' armeo de miaj rimoj, antaŭ l' revua fronto. vicas versotrupoj, aŭ senmortaj aŭreoloj, etendas kanontubojn titoloj. plejamata armil-speco
sturmanteelprovi venkoŝancojn, kavalerio de spriteco
levantela akrajn ritmo-lancojn.
Kaj ĉi tutanarmeon armitan ĝisdente, dudek jarojn sen cedo mi donas prezente proletoj de l' planedo.
La malamikode la klas' labora malamik' kaj malamat', iri al sub flago ruĝkolora tagoj de malsat'. ni malfermas ĵaluzion, de Marx ĉiun volumon, ni bonege sciis tion, kian ni ŝuldas plenumon. ni lernis ne el Hegel, ĝin en niajn versojn ŝutis, sub kugloj
kiel ninla burĝojn ni pelis ege, alitempe
Nu,ili persekutis. geniulojn
kiel vidvino plora ĉe marŝo de funebro,eskortu gloro vanta, mortu, versoj miaj, kiel soldat' sturmanta, la niaj en tenebro. pri la bronzo plur-kvintala,
de marmoromin ne kaptas paroksismo, ni kvitos ja per marĉando lojala, komuna monumento ŝtala konstruita socialismo! se la fukon vortaran vi traserĉos, al surfaco tiaj vortoj emerĝos: "tuberkulozo" "blokado" gaja gento
poetode sana paradizo, forlekis
per astra lango de plakato.la mukon de ftizo, Pro vostokresko de jaroj mi aspektas jam simile fajrospiraj fabeldrakoj, antaŭen rapidire, en jarkvino
Por mi memtra resto de tagoj! rublojn mi ne staplis vers-mercere, meblojn de arta ĉizo, mi diras sincere, freŝlavita tolĉemizo. ĉe CKK
super bandode l' futur' de pura brilo, de versfara, akapara gent', por bolŝevik-legitimilo klaspartiajn ĉiujn cent. |